فتاح پیرویان Fattah Peiravian
ایجاد پایداری در صنعت ساخت و ساز از طریق قابلیت های شرکت ، فناوری و نوآوری در تجارت: شواهد تجربی از مالزی
چکیده
در حالی که شناسایی عوامل محرک پایداری اجتماعی در بنگاههای ساختمانی یکی از مباحث محبوب در ادبیات ساخت و ساز بوده است و همچنان بسیاری به دنبال جمع آوری شواهدی در این زمینه هستند ، بسیاری از سوالات در مورد این محرکها بویژه در کشورهای در حال توسعه بی پاسخ مانده اند.
این مطالعه به طور تجربی برخی عوامل داخل سازمانی را که بر عملکرد پایداری اجتماعی در شرکت های ساختمانی تأثیر می گذارند ، تعیین می کند. برای دستیابی به این هدف ، با استفاده از مدل معادلات ساختاری (SEM)برای تجزیه و تحلیل ، یک مدل مفهومی ارایه شده است و با استفاده از مدل معادلات ساختاری حداقل مربعات جزئی بر روی نمونه ای از شرکت های بزرگ ساختمانی ثبت شده و فعال صنعت ساخت و ساز مالزی آزمایش شده است.
این مطالعه نشان می دهد که محرک های داخلی سازمانی می توانند عملکرد پایداری اجتماعی را تحریک کنند.
با این حال ، تجزیه و تحلیل نشان می دهد که توانایی های سازمانی – منابع ملموس و نامحسوس پیچیده ای که توسط یک شرکت از طریق برخی از اقدامات سازمانی کنترل می شود و آن را قادر می سازد تا استراتژی های ارزش آفرینی را به کار گیرد – تا حدی واسطه رابطه بین این عوامل و پایداری اجتماعی است.
داده های استفاده شده نظرات خبرگانی است که به نظرسنجی پاسخ داده اند ،
یافته ها نشان می دهد که شرکت های ساختمانی با قابلیت های منابع کارآمد تمایل به پایداری بیشتری در تحویل پروژه دارند. این مطالعه به بحث مداوم در مورد عوامل مهم پایداری اجتماعی در ساخت کمک می کند.
در این مطالعه ، نویسندگان با استفاده از ادبیات شرکت ها به عنوان زیربنای نظری ، مسئله پایداری اجتماعی پیچیده در سازمان های ساختمانی را بررسی کرده اند.
دوم ، نویسنده توانسته است با ادغام نوآوری کسب و کار شرکت و جهت گیری فناوری در یک مدل تحقیقاتی همه جانبه که باعث تحریک قابلیت های شرکت و تأثیر بعدی آن بر عملکرد پایداری اجتماعی شرکت های ساختمانی است ، به ادبیات پایداری ساخت و ساز کمک کند.
سوم ، این مطالعه با نشان دادن اهمیت قابلیت های برجسته شرکت برای عملکرد پایداری ، به ادبیات مربوط به توانایی های سازمانی کمک می کند. اگرچه نوآوری در کسب و کار و جهت گیری فناوری به عنوان تعیین کننده های مهم عملکرد پایداری اجتماعی سازمانی در نظر گرفته می شوند ، نویسندگان توانستند ثابت کنند که این تأثیرات بر عملکرد پایداری اجتماعی ممکن است غیرمستقیم باشد -( لزوم نقش میانجیگری توانایی های سازمانی).
به این ترتیب ، نوآوری در تجارت از طریق قابلیت های سازمانی تأثیر غیرمستقیم بیشتری بر پایداری اجتماعی دارد تا تأثیر مستقیم (میانجیگری جزئی). به همین ترتیب ، جهت گیری فناوری نیز از طریق قابلیت های سازمانی (میانجیگری جزئی) بر پایداری اجتماعی تأثیر می گذارد.
