فتاح پیرویان Fattah Peiravian
پرنده احساس با شتاب اوج گرفت
میخواست که آسمان را تا آخر بشکافد
هیچ عشقی را توان رقابت نمیدید
سرمست و سبکبال و خوشحال
پر میکشید….
چندی گذشت و آنقدر گشت و گشت
و پرئاز کرد و جولان داد
که ناگهان رقیبی برای خود دید
احساس کرد حالش بههم میخورد
همان جور حس کرد خسته شده
بیمیل و عصبی و تحقیر شده
فکر کرد که شاید
از جریانهای اوست
از رفتارهای اوست
از اندیشهها و برخوردهای اوست………….
خیلی زود فرود آمد
طوری بد فرود آمد که انگار سقوط کرد
و رفت
اما نفهمید
که قبل از آن
خودش را یادش رفته بود
ولی حالا
در آن آسمان بیکران
به تنهایی
خودش را دیده بود!
“عشق تا وقتی است
که خودت را نبینی”
کویر، فروردین ۸۴
