فتاح پیرویان Fattah Peiravian
به آدمها نباید زیاد نزدیک شد…
نه تنها به حریم شخصی آنها بلکه به جستجو و پیدا کردن رفتارها و عادات آنها!
آدمها با ابهاماتشان زیباترند.
با چیزهایی که در موردشان نمی بینیم و نمی دانیم دوست داشتنی ترند…
به شناختشان در حدی که “می خواهند”، باید رضایت داد چون شناختِ بیشتر در هر صورت ناامیدکننده خواهد بود.
می شود برای شناخت یک آدم زمان گذاشت و همه ی ابعاد روحش را کشف کرد،
می شود وارد حبابش شد و دنیای یک نفری اش را فهمید و پرده از رازهای مگویش برداشت، اما نمی ارزد، چنین موفقیتی هرگز به خراب شدنِ تصویر و تصورِ زیبایی که از او در ذهن ساخته اید نمی ارزد.
اگر برخی رفتارهای اجتماعی مبتنی بر گمانه زنی در مورد انسانهاست، اگر صحبت در مورد چند و چون افراد جزو گفتگوهای روزانه ی معمول برخی افرادست، اگر انسانها مجبورند چند چهره داشته باشند و ما کنجکاو برای پیداکردن تمام زوایای آنها هستیم ، اگر این رفتار مسلما به پیش قصاوت یا قضاوت منجر می شود…
نه تنها چون باید تصور کنیم اگر خودمان سوژه باشیم اصلا نمی پسندیم، بلکه این یک رفتار یا عادت غلط اجتماعی است که باید آنرا ابتدا در خودمان رها کرده و سپس دوستانه به دیگران پیشنهاد دهیم !
به شدت به رعایت حد و مرزِ آدمها معتقدم، در هر رابطه ای و از هر نوعِ آن.
یاد بگیریم که به حریم افراد نزدیک نشویم !
نه تنها یک رفتار اجتماعی صحیح است بلکه،
آدمها از دور زیباترند…
